در اين مرحله از درمان ،هدف ،حرکت دندانها و اصلاح روابط دندانهای دو فک با هم می باشد.در اين مرحله نگينهايی بر روی دندانها چسبانده می شود که اصطلاحا براکت نام دارند و يک سيم از بين اين براکتها گذرانده می شود که با کشهای ظريفی که به دور براکتها انداخته می شود(و می توانند رنگی باشند) در جای خود ثابت می شوند.اين کشها هر جلسه تعويض می شوند ولی سيمها ممکن است هر جلسه عوض نشود و براکتها هم که تا پايان درمان باقی می مانند.اين درمان برخلاف درمانهای متحرک، وابسته به همکاری بيمار نيست.البته مراقبتهای خاصی بايد انجام شود از جمله اينکه در تمام طول درمان که حدود 15-20 ماه (گاهی تا 24 ماه)طول می کشد،نبايد بيمار غذاهای با قوام سفت مثل ته ديگ ، بلال ، زيتون و .... استفاده کند.در غير اينصورت براکت از دندان جدا می شود که مستلزم چسباندن براکت جديدی می باشد که باعث طولانی شدن درمان و آسيب به دندان می شود.از نظر بهداشتی نيز نياز به مراقبتهای خاص و کامل توسط بيمار می باشد تا از ايجاد پوسيدگی و تغيير رنگ دندانها جلوگيری شود. امکان حرکت دندانها در هر سنی به شرط سلامت لثه و بافتهای نگهدارنده دندان وجود دارد گرچه با افزايش سن مختصری سرعت حرکت دندان کاهش می يابد.
گاهی به دليل عدم همخوانی اندازه فک و دندانها و يا وجود مشکلهای فکی متوسط که امکان جفت شدن قابل قبول دندانها را ميسر نمی کند (وقتی بيمار بعد بلوغ مراجعه کرده و امکان اصلاح روابط فکی نيست و تمايل به جراحی نيز وجود ندارد)، بايد از دندانهای دائمی بيمار کشيده شود. معمولا دو دندان آسياب کوچک بالا يا چهار دندان آسياب کوچک بالا و پايين کشيده می شوند. البته بسته به شرايط ممکن است دندانهای ديگر از جمله يک دندان ثنايا (دندان جلو) پايين کشيده شود؛ اما به عنوان يک قانون هرگز نبايد دندانهای نيش کشيده شوند (حتی اگر کاملا بيرون زده باشد بايد دندان پشتی کشيده شود و دندان نيش به جای خود حرکت داده شود).
در این روش هدف مشاهده نشدن براکت ها و دستگاه های ارتودنسی می باشد که خود دارای 3 روش مشاهده نشدن دستگاه ارتودنسی می باشد:
1- سیستم لینگوال: در این روش براکت های ارتودنسی در پشت دندان های فک بالا و پایین چسبانده می شود. این سیستم به دلیل مزاحمت های فراوان برای زبان هنگام تکلم و غذاخوردن و نیز به دلیل شکسته و کنده شدن هنگام شستن دهان چندان عملی نبوده و پیشنهاد نمی شود.
2- سیستم پلاک های شفاف: Crystal Clear System، Invisalign: در این روش از پلاک های شفاف در جهت ردیف کردن دندان ها استفاده می شود که آن نیز در موارد بسیار محدود و نامرتبی های بسیار کم و با صلاحدید متخصص ارتودنسی انجام می گیرد و نیاز به مراجعات 2 هفته یک بار و تعویض پلاک در هر جلسه دارد.
3- سیستم استفاده از براکت های هم رنگ: روش اصلی و کارآمد روش استفاده از براکت های شفاف و اغلب سرامیکی است که روی دندان های بیمار نصب می شود و بدون رنگ بوده و دیده نمی شوند. این روش دارای استحکام و زیبایی خوبی بوده و مشکلی برای زبان یا گفتار بیمار ایجاد نمی کند.
در روش لینگوال، اجزا یا دستگاهها پشت دندانها و در مجاورت زبان قرار می گیرد. اگرچه جنس براکت ها فلز است ولی با توجه به این که در پشت دندانها قرار می گیرد دستگاههای لینگوال دیده نمی شود.
عمده ترین مزیت این دستگاهها، نا پیدا بودن آنها است.
چسباندن براکت ها از سمت داخل دندانها باعث آزردگی زبان بیمار می شود و مشکلاتی هنگام غذا خوردن برای بیمار به وجود می آورد. یکی دیگر از مشکلات درمانهای لینگوال هزینه بسیار زیاد آن است که در مقایسه با دستگاههای رایج فلز بسیار بیشتر است.
درمان با این دستگاهها از نظر دسترسی برای متخصص ارتودنسی نسبت به درمانهای رایج سخت تر است.
با توجه به مطالب عنوان شده معمولاً متخصصین ارتودنسی، استفاده از روش لینگوال را توصیه نمی کنند.
در این روش درمانی، از براکت های سرامیکی (شیشه ای) Ceramic brackets یا از براکت های کامپوزیتی (Composite brackets) بجای براکت های فلزی رایج استفاده می شود و بقیه مراحل و روش های درمانی هیچ تفاوتی با روش های معمول ندارد .
در این روش سیم ارتودنسی که از بین براکت های سرامیکی گذرانده می شود، دیده می شود و در صورت تمایل بیمار می توان از سیم های روکش دار سفید رنگ و همرنگ دندان استفاده کرد. براکت های هم رنگ انتخاب بیمارانی است که به دنبال براکت هایی با جلب توجه کمتر هستند . این براکت ها همرنگ دندان می باشند.
در این روش چون براکت ها بر سطح خارجی دندانها چسبانده می شوند، از فاصله بسیار نزدیک قابل رویت می باشد ولی در فعالیتهای روزمره بیماران کمتر دیده می شود و بیماران از نظر دیده شدن درمان ارتودنسی با این روش ابراز رضایت می کنند.
همچنین باید دانست که حرکت دندانها در این روش نسبت به براکت های فلزی کندتر است، در نتیجه درمان طولانی تر می شود .
یکی از جدیدترین روش های درمانی دیمون است. به طور معمول می بایست با استفاده از کش های بسیار کوچک سیم را به براکت های ارتودنسی متصل نمود ولی در روش دیمون از براکت هایی با قابلیت باز و بسته شدن کشویی استفاده می شود در سیستم دیمون (Damon) از طریق مکانیسم قفل و بستی که در آنها تعبیه شده است سیم به براکت متصل می شود. سیستم دیمون به گونه ای است که دیگر نیاز به کشهای کوچک در اطراف هر براکت نیست و در نتیجه بیمار می تواند به راحتی اطراف سیم و براکت ها را تمیز کند. در حالی که در روش های معمول ارتودنسی میکرو ارگانیسمها به راحتی می توانند در اطراف کش ها تجمع نمایند و رعایت بهداشت را به ویژه برای کودکان کم سن دچار مشکل می کند. در این سیستم بهداشت اطراف براکت ها بهبود یافته و معضل تغییر رنگ کش های دور براکت از بین رفته است .
در واقع تفاوت اصلی سیستم دیمون با دیگر براکت های Self ligating، گذشته از برخی مزایای تکنیکی تلاش زیاد و پیگیر تولید کنندگان آن در امر آموزش، یادگیری و پیگیری کار با این سیستم در سراسر دنیا به منظور تکامل بیش از پیش دیمون می باشد تا جایی که طی این سالها همچنان در بازار فروش ارتودنسی پابرجا مانده است. در هر صورت براکت با عنوان یک ابزار ارتودنسی نمی تواند به تنهایی سبب بروز معجزه در درمان گردد، بلکه ارتودنتیستی که با آن کار می کند به مراتب نقش مهمتری در نتیجه ارتودنسی دارد.
نظر به مزایا و معایب هر روشی توصیه می گردد برای درمان ارتودنسی با سیستم دیمون به ارتودنتیستی مراجعه نمایید که با کار طولانی در این زمینه بتواند نتیجه بهتری را برای شما به ارمغان آورد. ما مفتخریم به اینکه از نخستین ارتودتیست های بهره مند از این روش در درمان بیمارانمان از بدو ورود آن به ایران بوده ایم و در حال حاضر نیز بالغ بر ۷۰ درصد کیس های ارتودنسی ثابت ما به روش دیمون درمان می شوند.